جهانی شدن و منطقه گرایی اقتصادی در حوزه شورای همکاری خلیج فارس

جهانی­شدن در نیمه دوم قرن بیستم به عنوان یک پدیده چند وجهی، تحولاتی شگرف را در عرصه نظام بین ­­الملل رقم زد.­ اهم این تحولات برخاسته از تأثیر وجه اقتصادی جهانی شدن ( یعنی جهانی شدن اقتصاد) بر ترغیب هر چه بیشتر  دولت­ها جهت حضور گسترده­تر در دسته­بندی­­ های منطقه­ ای با هدف افزایش مانور اقتصادی ­­و همچنین تعریف هویت­ سیاسی – منطقه­ ای جدید بود. منطقه خاورمیانه از تأثیرات این پدیده مصون نماند و به شکلی متفاوت بر حسب موقعیت منطقه، هدف نیروهای خودسرجهانی­ ­شدن­ اقتصاد قرار گرفت. این روند تعاملات و همکاری­ های اقتصادی دولت­ ها در منطقه را در قالب سازمان­ ها و نهادهای بین­المللی ­افزایش داد. در این میان، شورای­ همکاری­ خلیج فارس در زیر سیستم خلیج فارس، به عنوان یکی از بارزترین و در عین حال مدرترین پروژه همگرایی– منطقه­ گرایی مطرح می­­باشد. در این راستا، این مقاله با علم به اهمیت  این موضوع­ در تلاش است با رویکردی تلفیقی در ابعاد مفهومی،نظری و روشی، ضمن بررسی تاثیر جهانی­­ شدن اقتصاد بر همگرایی­ و منطقه­گرایی اقتصادی در شورا­­ی­­ همکاری­ خلیج فارس،­امکان شکل ­گیری منطقه­ گرایی اقتصادی در این سازمان را مورد سنجش قرار دهد.یافته ­­های پژوهش حاکی از آن است که شورای همکاری­خلیج فارس در بستر یک سامانه­ منطقه ­ای مهیا، به فرایند همگرایی سرعت بخشیده بطوری که امروزه نوع متفاوتی ­از منطقه­ گرایی اقتصادی در منطقه خاورمیانه را نشان می­­ دهد که براین اساس می­­توان تصریح کرد امکان شکل­ گیری منطقه ­گرایی­ اقتصادی در شورای همکاری­­خلیج فارس با تردید روبه رو نیست.